Indie to kraj niemożliwych do zrozumienia kontrastów. Indie plasują się w czołówce najniebezpieczniejszych krajów dla kobiet. To też kraj, gdzie honor rodziny, kasty, czy danej społeczności spoczywa wyłącznie na barkach kobiet. Już w chwili narodzin dziewczynka otrzymuje nie tylko imię, ale też określoną rolę, którą będzie pełnić w swojej społeczności. Córka w prowincjonalnej części Indii to w dużej mierze problem – nie tylko trzeba ją wykarmić i zapewnić posag, ale może okazać się też potencjalnym źródłem hańby. Bywa tam też tak, że rodzic rozczarowany narodzinami dziewczynki zostawia ją w polu, by umarła z głodu. Czasami większy raban podnosi się po kradzieży kozy i zaginięciu córki. Wszak dziewczynka to bezużyteczna istota, która w chwili zaślubin odejdzie do innego domu…

Z jednej strony Indie jawią się jako ojczyzna Kamasutry, z drugiej zaś szykanuje zgwałcone kobiety czyniąc z nie osoby zbrukane, nieczyste i usunięte ze społeczności. Znacznie bardziej akceptowane jest honorowe zabójstwo kobiety, która poszła za głosem serca, a tym samym przyniosła hańbę rodzinie, niż z surowością i sprawiedliwością karanie gwałciciela. Zgłoszone sprawy o gwałt to tylko niewielki procent tego co zostało przemilczane lub zatuszowane. Na szczęście w historii opisanej przez Sonię Faleiro było nieco inaczej. Sonia Faleiro jest indyjską pisarką i reporterką. Zdobyła wiele ważnych nagród, m.in. KarmaVeer Puraskaar przyznawanej za wkład w walkę o sprawiedliwość społeczną oraz nagrody dziennikarskiej CNN dla młodych twórców.

W maju 2014 roku Sonia zobaczyła w mediach społecznościowych zdjęcie ciał dwóch dziewczynek wiszących na drzewie. Internauci pisali, że dorastające w indyjskiej prowincji kuzynki, czternastoletnia Lalli i szesnastoletnia Padma, zostały zgwałcone i brutalnie zamordowane przez mężczyzn z wyższej kasty. Śledztwo prowadzone przez miejscowych policjantów było pełne nieścisłości.Czerpiąc z historii zabitych i zgwałconych kobiet, Faleiro obrazuje skalę problemu. Pokazuje, ile znaczy w dzisiejszych czasach życie w Indiach – konserwatywnych, kastowych i patriarchalnych. Autorka w najdrobniejszych szczegółach rekonstruuje ostatnie momenty życia dziewczynek, kolejne fragmenty śledztwa, zeznania świadków, elementy żmudnego dochodzenia. Efektem tego jest reportaż „Porządne dziewczyny”, który jest niezwykle szczegółowy i rzetelny.

Niestety problem gwałtu na kobietach jest w Indiach  bardzo powszechny, a władze niezbyt przykładają się do jego rozwiązania. zamiast porządnego śledztwa, lokalne władze odstawiają jego parodię – wszystko dlatego, aby nie zdenerwować wyżej postawionych ludzi i nie zmusić ich tym samym do innych okropnych czynów. Poza tym, żeby sprawę popchnąć do przodu, trzeba dać łapówki detektywom, na co nie wszystkich stać. Na każdym kroku mamy trzeba zmagać się z korupcją, przekupstwem i ogólnym chaosem administracyjnym.

Reportaż Sonii Faleiro dogłębnie obnaża niesprawny, przeżarty korupcją system, na którym odbiły się lata podziałów kastowych; pokazuje obraz biedy i patriarchalnej kultury. Z całą pewnością autorka włożyła ogrom pracy, aby uzyskać taki efekt. Chociaż mamy XXI wiek, to niestety w Indiach kobiety nie mogą czuć się bezpiecznie. „Porządne dziewczyny. Zbrodnia i hańba w Indiach” to poruszający reportaż opisujący poważny problem, na który póki co nie ma skutecznego lekarstwa.

Za książkę dziękuję: