Chciałam podzielić się w wami swoimi odczuciami i spostrzeżeniami dotyczącymi traktowania kobiet w kulturze muzułmańskiej. Dla mnie jest to temat bardzo emocjonalny. Zdecydowałam się opublikować fragmenty swojej pracy licencjackiej związanej z tym tematem. Zacznę swój cykl od „lżejszych” treści, by potem przejść do tematów mniej rozrywkowych, a wręcz kontrowersyjnych i nieprawdopodobnych.

Koran mówi, że kobieta i mężczyzna są na równi, a różnią ich tylko obowiązki ciążące zarówno na mężczyźnie, jak i na kobiecie. Mężczyźnie przyznawane są cechy racjonalności, łatwości w podejmowaniu decyzji, opanowania, stanowczości i siły fizycznej. Natomiast kobiecie przypisuje się następujące cechy: emocjonalność i uczuciowość. Według Koranu,  zadaniem mężczyzny jest opiekowanie się bezbronną i potrzebującą wsparcia  kobietą. Opieka ze strony mężczyzny gwarantuje kobiecie poczucie bezpieczeństwa, które niestety odbija się kosztem jej wolności i własnej woli. Jednakże mężczyzna i kobieta powinni się wzajemnie uzupełniać. Poza zapewnieniem bezpieczeństwa, mężczyzna zobowiązany jest do utrzymania takiego statusu materialnego, jaki żona miała przez wyjściem za mąż.  W prawie islamskim, obowiązkiem każdej kobiety jest odpowiedzialność za rodzinę i wychowywanie dzieci; powinna dbać o męża i dom, który stanowi dla niej źródło satysfakcji i dumy. Natomiast małżonek w miarę możliwości ma pomagać wybrance w pracach domowych.  Kobieta ma także prawo do własnego majątku – nikt nie może pozbawić jej własnych dóbr materialnych, chyba, że umowa małżeńska przewiduje to inaczej. Kolejnym z obowiązków przykładnej islamskiej żony jest zaspokajanie potrzeb seksualnych męża, na tyle, aby ten prowadził moralne życie oraz ma zapewnić, żeby urodziły się dzieci, najlepiej płci męskiej. Mężczyzna powinien obchodzić się ze swoją żoną łagodnie, delikatnie i z szacunkiem. Jednakże prawo islamskie dopuszcza kary cielesne stosowane na żonie, ale jako ostateczną karę. Zabrania się bicia żony na tyle mocno, żeby miała siniaki na ciele. Jeden z wersetów Koranu przyzwala na stosowanie kar cielesnych względem żony, ale tylko wtedy, gdy jej zachowanie może wywołać rebelię, czyli aroganckie zachowanie wobec małżonka czy też kategoryczną odmowę współżycia małżeńskiego.

Arabki mają wiele do powiedzenia podczas podejmowania decyzji. Wydatki na dom, wychowywanie i kształcenie dzieci, a czasami także zaaranżowanie małżeństwa to dziedziny, w których do kobiet należy decyzja. Mężczyźni są odpowiedzialni za utrzymanie rodziny, a jeśli kobieta również zarabia, nie musi partycypować w wydatkach na życie. Większość kobiet ma własne pieniądze, a islam wyraźnie stanowi, że zachowują do nich pełne prawo, podobnie jak do majątku dziedziczonego po ślubie[1] – tłumaczy Nydell.

 Według kultury islamskiej, im kobieta jest starsza, tym wyższy zyskuje status społeczny i większą władzę. Wiekowe kobiety w rodzinie traktowane są z szacunkiem, a synowie darzą matki dużym poważaniem i spełniają ich wszystkie życzenia i zachcianki. Wartość kobiety oceniana jest przez pryzmat urodzonych synów; im więcej ich wyda na świat, tym większe jest jej poważanie, zarówno w rodzinie, jak  i społeczeństwie.

W muzułmańskiej rodzinie matka ma inną rolę niż ojciec. Od matki oczekuje się emocjonalnego wsparcia i bezgranicznej miłości; powinna być wyrozumiała, cierpliwa oraz pobłażliwa, przede wszystkim dla synów. Natomiast ojciec, pomimo tego, że również kocha i troszczy się o swoje potomstwo, jest mniej wylewny. Jego głównym zadaniem wewnątrz ogniska domowego jest rozstrzyganie sporów oraz wymierzanie kary. Jednak w niektórych rodzinach uważa się, że pozycja ojca wymaga, aby ten siał postrach we wszystkich członkach rodziny, a nawet ich terroryzował! Większość osób, nawet mających już własne dzieci, utrzymuje bliskie kontakty z rodzicami oraz rodzeństwem. Dlatego dzieci wychowują się w obecności osób starszych, zwłaszcza dziadek i babcia często mieszkają w tym samym domu. Dzięki temu łatwiej przekazać społeczne wartości z pokolenia na pokolenie i starsi czuwają nad wychowaniem kolejnych pokoleń młodzieży[2].

Nie jest to żadnym zaskoczeniem, że muzułmańska córka ma niewielkie prawa, można powiedzieć, że znikome. Jest własnością ojca i to on decyduje o jej losie. Jego obowiązkiem jest zadbanie o to, żeby dobrze wydać córkę za mąż. W islamie istnieje obyczaj, że im bogatszy jest kandydat na męża, tym lepiej dla córki. I nie ważny jest fakt, że mężczyzna ubiegający się o rękę młodej dziewczynki w rzeczywistości jest dla niej obcym i podstarzałym człowiekiem. W islamie nie istnieje coś takiego jak miłość. Powiadają, że najpierw małżeństwo, a miłość przyjdzie potem. Jeżeli córka sprzeciwi się woli ojca, zostaje wyklęta i wypędzona z rodzinnego miasta; traktowana jest za osobę zmarłą lub nieistniejącą. Barbara Wood w swojej powieści opisuje sytuację, w której ojciec wydziedzicza własną córkę. Powodem jego decyzji było zdarzenie, w którym córka została zgwałcona, a tym samym hańbiąc honor rodziny. Przekleństwo spadło na ten dom w noc twoich narodzin. Przekleństwo od Boga, za które tylko mnie można winić. Boleję nad godziną twojego przyjścia na świat. (…) Nie jesteś już moją córką. (…) Od tej chwili jesteś haram, wyklęta. Nie należysz do naszej rodziny. Twoje imię nigdy już nie będzie w tym domu wypowiedziane. Będzie tak, jakbyś umarła[3].

Życie kobiet w kręgu islamskich obyczajów nie należy do łatwych. Z każdym nadchodzącym dniem muszą toczyć walkę o przetrwanie i zapewnienie dostatku swojej rodzinie. W dalszych rozdziałach rozwinę wątek dotyczący islamskich kobiet oraz ich obyczajowości.