Świat jest fascynujący, nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Istnieją takie miejsca, które nie są doceniane, pomijane, wciąż nieodkryte albo po prostu zapomniane, chociaż znajdują się tuż za przysłowiowym rogiem. Takim miejscem jest Czarnogóra, do której „wybierałam się” trzy razy i to właśnie za trzecim razem w końcu się udało.

To maleńki kraj wielkości województwa Mazowieckiego, upchnięty pomiędzy Serbię, Chorwację, Bośnię i Hercegowinę, Kosowo i Albanię. Wielu sądzi, że nic tam szczególnego nie ma i wybierają na wakacje popularniejszą Chorwację. A ja się nie zgodzę i powiem, że jest tam wiele wspaniałych miejsc. O Kotorze, który również mnie zachwycił, pisałam w osobnym poście. Tym razem chciałam się z Wami podzielić wrażeniami z innego miejsca, które sprawiło, że umarłam z zachwytu. A mianowicie o Parku Narodowym Lovćen, a konkretniej o najwyższym dostępnym szczycie Lovćen – Jezerski vrh.

Park narodowy Lovćen położony jest blisko wybrzeża – w linii prostej jest to ok. 25 kilometrów, ale dojazd do samego mauzoleum z Budvy to 52km i ponad godzina jazdy w związku z krętymi serpentynami. Park narodowy Lovćen zorganizowany jest wokół dwóch bliźniaczych szczytów: Štirovnik (1749m.n.p.m.) i Jezerski vrh (1657m.n.p.m). Z obu szczytów widać panoramę Czarnogóry – na północy góry Durmitor, na południowym wschodzie Jezioro Szkoderskie, na południu morze, na zachodzie Bokę Kotorską.

Na szczycie tego wzniesienia (1660 m n. p. m.) znajduje się Mauzoleum Niegosza. Ten pan był niegdyś najsłynniejszym władcą Czarnogóry, a przy tym także biskupem i poetą. Kazał wybudować mauzoleum dla swojego poprzednika, który był jednocześnie jego wujem. Jednak na łożu śmierci wyznał, że sam chciałby być tam pochowany. Początkowo nie spełniono jego prośby, a po wielu zawirowaniach kaplicę odbudowano w 1925 roku i ostatecznie jego ciało tam spoczęło. Trudno mu się dziwić, bo kto by nie chciał być pochowany w takim miejscu?

By dostać się do mauzoleum, trzeba pokonać tunel z 461 kamiennymi schodami. Wchodzi się łatwo i  wygodnie, w cieniu i lekkim przeciągu, co latem przy promieniach czarnogórskiego słońca jest szalenie istotne. Zbudowano je w latach 1951-1974 roku. Tunel prowadzi wprost do mauzoleum, przed którym stoją dwa ogromne pomniki czarnogórskich kobiet. Wewnątrz znajduje się ogromny posąg Niegosza, a za nim mała krypta usłana „złotem”, z prostym sarkofagiem pośrodku.

Jednak największą atrakcję stanowi punkt widokowy w kształcie okręgu, który znajduje się tuż za mauzoleum. Prowadzi do niego krótki chodnik zbudowany na grani. Widok z niego jest po prostu oszałamiający,a niekończące się górskie szczyty zapierają dech. Jednak plaga natrętnych  i niezidentyfikowanych fruwających robali (widać je na niektórych zdjęciach), które zachowywały się tak, jakby były niewidome, bo latały na oślep, skutecznie odstraszała. Czuję pewien niedosyt, bo zamiast w pełni cieszyć się wspaniałymi widokami musiałam uważać, żeby nie połknąć żadnego z nich. W rezultacie na szczycie spędziłam łącznie może 15 minut, w pośpiechu robiąc zdjęcia i starając się nasycić wzrok tym wspaniałym krajobrazem.

Już sama trasa prowadząca do mauzoleum hipnotyzuje. Niekończące się serpentyny wprawiały w osłupienie. Widoki są oszałamiające. Ja z całą pewnością umarłam z wrażenia i zachwytu.

Wszystkie zdjęcia umieszczone w tym poście są moją własnością, chyba że zaznaczono inaczej. Kopiowanie i używanie bez mojej zgody jest zabronione.