Nikomu nie trzeba przedstawiać Marii Skłodowskiej-Curie. Ta wybitna postać jest jedną z najważniejszych kobiet, Polek oraz naukowców w historii. Dwukrotna laureatka Nagrody Nobla postanowiła podzielić się z czytelnikami swoim fascynującym życiem oraz pracą naukową. Napisała osobistą autobiografię oraz biografię jej męża. To fascynująca podróż po życiu dwóch wybitnych naukowców, ale także ciepła opowieść o rodzinie i tęsknocie za utraconą ojczyzną. Jednak jej autobiografia została wydana w Polsce dopiero po śmierci naukowczyni. 4 lipca mija 90 lat, gdy w świecie nauki zabrakło tej wybitnej kobiety.

Maria Skłodowska-Curie miała trzy wielkie miłości: rodzinę, pracę naukową oraz ojczyznę. W czasach, w których żyła noblistka, nie było łatwo być kobietą, gdyż na przełomie XIX i XX wieku kobieta sprowadzana była jedynie do roli żony i matki. Ona natomiast tak nie uważała, cieszyła się ze zdobywanej wiedzy, nie poddawała się ciężko pracując często w spartańskich warunkach. Zgłębiała wiedzę, która była jej przepustką do naukowego świata mężczyzn, w którym często była pionierką. Co więcej, w świecie zarezerwowanym wyłącznie dla mężczyzn, zdobyła uznanie i szacunek grona ówczesnych naukowców. Miała też szczęście, że spotkała na swojej drodze Piotra Curie, który także nie podzielał zdania reszty społeczeństwa, co do roli kobiet. Zawsze twierdził, że znalazł idealna partnerkę nie tylko na życie, ale też do wspólnej pracy. Pracy, w której oboje tak wiele osiągnęli. Nasza rodaczka zawsze z dumą podkreślała, że jest Polką, nawet jeśli w tamtym czasie Polski nie było na żadnej mapie. Z tego też powodu cierpiała, że jej ojczyzna jest pod zaborami. Urodziła się w Warszawie, jednak we wczesnej młodości emigrowała do Francji, gdzie zdobywała wiedzę i doświadczenie, a także pracowała nad swoimi wielkimi odkryciami. Przecież jeden odkrytych przez nią pierwiastków – polon – został nazwany na cześć Polski.

„O swoim życiu i pracach. Autobiografia. Piotr Curie” to uzupełnione wydanie autobiografii noblistki. Po raz pierwszy historia jej życia ukazała się w języku polskim w 1935 roku, dzięki przekładowi brata i siostrzenicy uczonej. Chociaż Maria skupia się przede wszystkim na swoim życiu zawodowym, to pojawia się także sporo faktów z jej prywatnego życia, małżeństwa czy życia rodzinnego. To czuła opowieść o szczęściu, jakie znalazła u boku Piotra. To z całą pewnością bezinteresowna miłość dwojga naukowców, która pozwoliła im osiągać naukowe szczyty, odkrywać  nowe rzeczy i stworzyć silną, partnerską więź. Wspomnienia Marii to także słodko-gorzka opowieść o życiu w naukowym świecie zdominowanym przez mężczyzn, w którym brak środków finansowych ograniczał naukowców do tego stopnia, że wielu z nich musiało porzucić prace badawcze, albo zmuszeni byli wydłużyć swoje badania w wyjątkowo niekorzystnych warunkach. To także historia najsłynniejszego w dziejach odkrycia dokonanego przez małżonków, o której możemy przeczytać z najlepszego źródła. W drugiej części Maria z tęsknotą i ciepłem opowiada o życiu swojego ukochanego męża, Piotra Curie. Jak sama pisze, w chwili tragicznej śmierci ukochanego, część jej życia również umarła.

Życie Marii Skłodowskiej-Curie było niesamowite. Aż trudno uwierzyć, że tamtych czasach kobieta mogła tyle osiągnąć. Doskonale wiemy kim była Maria i co osiągnęła, ale nadal niewiele wiadome było o jej życiu. A bez wątpieniu jest ona postacią naprawdę ciekawą i pokazującą, że warto iść do przodu mimo przeciwności losu. Książkę czyta się bardzo przyjemnie, jest szczera i prosta w odbiorze, a jednocześnie budująca i inspirująca. Opowieść przeplatana jest licznymi zdjęciami czy notatkami z dziennika laboratoryjnego noblistki. Uważam, że autobiografia Marii Skłodowskiej-Curie powinna się znaleźć się w kanonie obowiązkowych lektur szkolnych (o ile już nie jest). Bardzo polecam lekturę tej autobiografii.

Za książkę dziękuję:

współpraca barterowa