W badaniu przeprowadzonym na zlecenie Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej 30 procent – czyli ponad 9 milionów – dorosłych Polaków potwierdziło, że było sprawcami przemocy w rodzinie. 17 procent skrzywdziło bliskich kilka razy, a 3 procent wielokrotnie. Przez polskie domy rzeka agresji, bólu, cierpienia i nienawiści. Jednak oficjalne statystyki to wierzchołek góry lodowej.

Mężczyźni katują żony i dzieci. Maltretowani synowie dorastają i znęcają się nad swoimi partnerkami i dziećmi. Krzywdzone dziewczynki wpadają w szpony toksycznych mężów. Dorosłe dzieci dręczą starszych, zniedołężniałych rodziców. Silniejsi terroryzują słabszych, zdrowi niepełnosprawnych, natomiast ci, którzy mają władzę kontrolują i i ranią swoich podopiecznych. Wychowując się w dysfunkcyjnej rodzinie, dzieci nieświadomie przejmują nawyki po agresywnych rodzicach, a potem sami zachowują się dokładnie jak oni. To błędne koło, z którego trudno się wyrwać, jedynie nielicznym udaje się uciec z tego kręgu zła. Dorastanie w domu pełnym agresji i przemocy odciska piętno na całym późniejszym życiu. Rany fizyczne w końcu się zabliźnią, o wiele gorzej jednak z tymi psychicznymi.

Zazwyczaj osobą przemocową w rodzinie jest mężczyzna, który znęca się fizycznie, psychicznie, seksualnie lub ekonomicznie nad partnerką i dziećmi. To oni ranią nasze ciało niszczą psychikę i duszę. Historie maltretowanych kobiet opisane w reportażu rozrywają serce. Niektóre przez lata znosiły agresję swoich mężów. Uzależnione od nich psychicznie, często także ekonomicznie, nie mają odwagi na to, aby zacząć nowe życie. Boją się uciec. Boją się, że nikt im nie uwierzy. Często boją się nawet, złożyć doniesienie na policję, bo nikt im nie uwierzy. Nawet jeśli uda się aresztować sprawcę, to sąd często jest dla nich zbyt pobłażliwy. Jednak coraz częściej zdarza się, że to kobiety są katami.  W moim odczuciu są gorsze od mężczyzn, stosują bardziej wyrafinowane techniki manipulacji. Miażdżą swoich partnerów psychicznie, pozbawiając ich poczucia własnej wartości.

Jacek Hołub jest doświadczonym dziennikarzem, autorem kilku innych mocnych i wstrząsających reportaży, m.in. „Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci” czy „Niegrzeczne. Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera”. Najnowsza książka Jacka Hołuba „Beze mnie jesteś nikim. Przemoc w polskich domach” to wstrząsający dokument, który pokazuje, że przemoc domowa to nasza codzienność. Nawet jeśli sami nie jesteśmy katem lub ofiarą przemocy, to z całą pewnością ktoś mieszkający obok nas codziennie może właśnie przechodzić piekło ze swoim partnerem. A te beznadziejne czasy pandemii, gdzie większość z nas siedzi w areszcie domowym na kwarantannie czy izolacji tylko sprzyjają powstawaniu konfliktów, które z kolei prowadzą do przemocy domowej lub jej eskalacji.

„Beze mnie jesteś nikim. Przemoc w polskich domach” to wstrząsający reportaż z ogromnym ładunkiem emocjonalnym, który ukazuję prawdę polskiej mentalności, ale również o polskim systemie pomocy społecznej i służb mundurowych. Autor oddaje głos katowanym dzieciom, które codzienną porcję bólu otrzymują od tych, na których zawsze powinni polegać – od swoich najbliższych.

Za książkę dziękuję: