Jak to właściwie jest z tym Izraelem? Swoim kształtem przypomina  przecinek na mapie geograficznej świata, ale bulgocze tak głośno i tak silnie, że niebawem może wybuchnąć.

To państwo na wskroś europejskie i liberalne, sąsiadujące ze wszystkich stron z krajami arabskimi i będące z nimi w nieustającym konflikcie. Poza tym to jedyne państwo demokratyczne, które nie posiada uchwalonej konstytucji. Zagadkę tego dziwnego tworu starają się rozwikłać Eli Barbur oraz Krzysztof Urbański w książce „Właśnie Izrael. Gadany przewodnik po teraźniejszości i historii Izraela”.

Jak tytuł wskazuje, książka jest zapisem rozmów pomiędzy autorami na temat różnych aspektów Izraela. Zaczynając od genezy powstania państwa, po różne zawirowania historyczne, aż po czasy współczesne, autorzy starają się rozgryźć ten kraj. Izrael to kraj samotny. Otoczony wrogo nastawionymi krajami arabskimi, z mieszkańcami wyznającymi przede wszystkim islam. Izrael to również kraj osamotniony na arenie międzynarodowej, na której każdego dnia musi udowadniać słuszność swoich działań i walczyć z negatywnym postrzeganiem na  świecie. Wreszcie Izrael to kraj kontrastów, w którym zwykłe, radosne życie miesza się z atakami terrorystycznymi.

Za sprawą Barbura i Urbańskiego, odwiedzamy więc Tel Awiw i Jerozolimę, w sumie jeden z najwrażliwszych punktów w całym konflikcie izraelsko-palestyńskim. Dowiadujemy się o tym, jak ukrywano prawdę o Holocauście (wyobrażacie sobie, że obywateli Izraela powiadomiono o tragedii dopiero w latach 60?). Barbur przybliża nam istotę kibuców czy samego muru bezpieczeństwa. Z drugiej jednak strony, nie przytacza nam całej historii izraelskiego narodu, nie analizuje dogłębnie samego konfliktu, za to w wielu miejscach czuć jego emocje, przez co książka staje się autentyczna i bardziej wciągająca.

„Właśnie Izrael. Gadany przewodnik po teraźniejszości i historii Izraela” jest zabarwioną anegdotami, żywą i przyjacielska pogawędką o współczesnym Izraelu, jego historii, kulturze i perspektywach. W trakcie lektury tej książki, wyruszymy w podróż do kraju, o którym tak wiele się słyszymy na co dzień, ale zarazem tak niewiele o nim wiemy. Nie jest to typowy przewodnik turystyczny. Obaj autorzy to dziennikarze –  jeden z Polski, drugi z Izraela – opowiadają nam o historii, o atakach, o strachu, ale także i radości. O zwykłych problemach z budownictwem czy kulturze. Poruszonych zostało wiele tematów, choć oczywiście trudno tu o dogłębną analizę sytuacji Izraela. Książka stanowi bardziej drogowskaz, dzięki któremu można obrać pewien kierunek. Ta książka to obowiązkowe uzupełnienie klasycznych przewodników.

Za książkę dziękuję: