Od dłuższego czasu intensywnie myślałam o wprawie do hiszpańskiej Andaluzji. Z jednej strony chciałam bardzo lecieć, ale z drugiej mocno się wahałam. Wahałam się dlatego, że miała to być moja pierwsza samodzielna wyprawa. Jednak wszystkie znaki na ziemi mówiły, żebym to zrobiła. Pamiętam, że moje pierwsze zadanie na stażu, który odbyłam w tamtym roku dotyczyło artykułu na temat… Sewilli. Potem przeglądając jeden z archiwalnych numerów magazynu zobaczyłam pewien tytuł: „8 samotnych kobiecych wypraw”. A pod spodem temat numeru: Andaluzja. Nic się nie dzieje bez przyczyny. Dlatego też dwa dni później, kiedy pojawiły się tanie bilety lotnicze do Sewilli, nie wahałam się ani sekundę. Właściwe to całkowicie wyłączyłam myślenie i kupiłam bilety. Dopiero po przeprowadzonej transakcji pomyślałam: co ja najlepszego zrobiłam??

Nie powiem, stresowałam się bardzo. A na kilka dni przed wylotem wręcz panikowałam. Zastanawiałam się nawet, czy nie odwołać wszystkich rezerwacji i nie zostać na miejscu w domu. Nie chodziło już tylko o to, że miałam jechać sama. Kilka dni przed wyjazdem skomplikowała się moja sytuacja mieszkaniowa, no i wtedy też w Paryżu miał miejsce zamach terrorystyczny. Doszłam do wniosku, że co mnie nie zabije, to mnie wzmocni, i że nic nie popsuje mi zaplanowanego urlopu, dlatego też nie zaważając na nic spakowałam walizkę i pojechałam na lotnisko.

Pamiętam pierwsze chwile po wylądowaniu w Sewilli. Była ciepła, jesienna noc. Idąc do hotelu przechodziłam przez park, w którym rosły drzewka pomarańczowe z… owocami na gałęziach! No i ten wszechobecny zapach kwiatów pomarańczy… A do tego wszędzie piękne i kolorowe azulejos. Tak, to była miłość od pierwszego wejrzenia.

Sewilla nazywana jest Perłą Andaluzji. I słusznie. To nie tylko stolica tego regionu, ale przede wszystkim serce tej części Hiszpanii, które przez lata emanowało zróżnicowaną kulturą, religią oraz architekturą. Teraz bije w rytmie flamenco przyciągając swą historią, słońcem i wyjątkowością. To właśnie stąd, w roku 1492 Krzysztof Kolumb wyruszył do Indii, a jedna z legend głosi, że założycielem miasta jest sam Herkules, który ustawił sześć kolumn tam, gdzie dzisiaj znajduje się ulica nazwana imieniem mitycznego bohatera: Alameda de Hercules.

Miasto zasłynęło pięknem kobiet (jak chociażby słynna Carmen), zapachem kwiatów pomarańczy unoszącym się nad całą metropolią, jest także największym w Hiszpanii centrum korridy. Sewilla ma wiele do zaoferowania, a każdym rogu napotkać można wspaniałe budynki, wąskie i tajemnicze uliczki czy wszechobecne azulejos. Koniecznie trzeba zobaczyć:

La Catedral de Santa María de la Sede de Sevilla

Jest symbolem miasta. Zaprojektowana w 1401 r. i zbudowana w stylu gotyckim, w przeszłości miała stać się symbolem chrześcijaństwa. Obecnie uznawana jest za największą świątynię chrześcijańską na Starym Kontynencie. Swoją wielkością i przestronnością wyprzedza Bazylikę św. Piotra w Watykanie oraz katedrę św. Pawła w Londynie i wpisana została na Listę UNESCO. Świątynia wzniesiona została w przeciągu jednego wieku na miejscu dawnego meczetu. Pozostałości arabskiej architektury wciąż można odnaleźć w niektórych elementach katedry. We wnętrzu kryją się nie tylko wspaniałe i majestatyczne fasady, które sprawiają, że serce mocniej bije. Przede wszystkim jest to miejsce wiecznego spoczynku Krzysztofa Kolumba. Jego grobowiec podtrzymywany jest na ramionach przez 4 heroldów: Kastylii, Argaonu, Leónu i Navarry, symbolizujących 4 królestwa Hiszpanii. Istnieje legenda, że dotknięcie stopy herolda przynosi szczęście.

Z zewnątrz Katedra prezentuje się fantastycznie. Niestety nie udało mi się wejść do środka, gdyż kolejka była przerażająco długa (i w ogóle nie zmniejszała się), a szkoda mi było czasu stać w niej. Nie sprawdziłam wcześniej, że można kupić bilety przez Internet. Mam powód, by wrócić to tego miejsca po raz kolejny 🙂

La Giralda

W północno-wschodnim rogu świątyni znajduje się wejście na Giraldę, czyli górującą nad Sewillą wieżę mierzącą 91 m wysokości, która początkowo była minaretem. Za panowania dynastii Almohodów (XII w.) budowla ta stanowiła wizytówkę miasta. Chrześcijańscy architekci przekształcili wieżę w dzwonnicę, dobudowując na jej szczycie renesansowe balkony i iglicę z wiatrowskazem El Giraldilo ( w jęz. hiszpańskim girar znaczy „obracać się”), od którego budowla wzięła swoja nazwę. Pomimo męskiego imiennia, odlana z brązu, dwukilogramowa iglica przedstawia kobietę przyodzianą w tunikę dzierżąca w jednej dłoni tarczę, a w drugiej palmę symbolizuje Wiarę – symbol Sewilli.

La Giralda była pierwszym punktem, który zobaczyłam krocząc na Stare Miasto. Z resztą, nie trudno jej nie dostrzec z daleka. Piękna, stylowa, idealna – patrzy na miasto, mieszkańców i turystów z wyższością. Robi ogromne wrażenie.

La Torre del Oro

Nad brzegiem rzeki Guadalquivir stoi Złota Wieża, mauretańska wieża strażnicza o dwunastu kątach. Jej nazwa nie jest do końca wyjaśniona. Jedna z teorii głosi, że za czasów panowania dynastii Almohadów dach budowli pokryty był pozłacanymi dachówkami. Druga plotka mówi, że w wieży magazynowano złoto przywożone z Nowego Świata. Wraz z upływem czasu Torre del Oro zmieniała swe przeznaczenie: służyła jako kaplica, poczta, więzienie i skład prochu. Obecnie mieści się w niej malutkie muzeum prezentujące historię dawnego portu.

Pomimo swojej bogatej historii, na mnie nie zrobiła większego wrażenia. Takie niepozorne coś znajdujące się nad brzegiem rzeki. Chociaż o zachodzie słońca zacnie się prezentowała.

El Parque de Maria Luisa

Park zawdzięcza swoją nazwę fundatorce Marii Luizie Fernanda de Orleans, która podarowała to miejsce miastu w roku 1893. Początkowo wznoszony był w stylu angielskim, później został przebudowany przez francuskiego architekta krajobrazu, Le Forestier. Współczesna kombinacja trawników i żywopłotów, stawów i fontann, ceramicznych amfor i pomników w znacznym stopniu składa się na wygląd parku. Długie aleje, które nazwane zostały imionami sławnych konkwistadorów, przecinają się na całym terenie. Na jego terenie znajdują się m.in. Muzeum Archeologiczne, Biblioteka Publiczna, Centrum Nauki (Casa de la Ciencia) oraz Teatro Lope de Vega. Jednak to przede wszystkim roślinność robi wrażenie. Palmy, drzewka pomarańczowe, sosny, klomby, a także inne, (dla nas) nieco egzotyczne gatunki flory możemy podziwiać w parku.

Plaza de España

Imponujący i ogromny plac, który otaczają kolorowe galerie w kształcie podkowy. Kompleks został wybudowany na potrzeby Wystawy Iberoamerykańskiej w 1929 roku, a jego twórcą jest Aníbal Gonzalez. Najbardziej rzucające się w oczy to piękne cztery mosty symbolizujące królestwa – Kastylię, León, Navarrę oraz Aragonię. Cały budynek otoczony jest ławkami oraz ścianami przyozdobionymi kolorowymi ceramicznymi płytkami zwanymi azulejos. Symbolizują 40 hiszpańskich prowincji w kolejności alfabetycznej, a na nich widnieją najważniejsze wydarzenia w dziejach. Obecnie we wnętrzach znajdują się głównie pomieszczenia biurowe. Co ciekawe, plac i budowle posłużyły jako sceneria do filmów: Lawrence z Arabii oraz drugiej części Gwiezdnych Wojen.

Dawno nic nie zachwyciło mnie tak, jak Plaza de España. Spędziłam tam pół dnia, chodząc kilka razy wokół i oglądając wszystko dokładnie. Niesamowite miejsce, zapierające dech w piersiach. Czułam, jakbym przeniosła się do innego świata. Chociaż spędziłam tam dużo czasu i zrobiłam zdjęcia chyba każdej azulejos z osobna, nie mogłam się napatrzeć i nacieszyć tym miejscem, aż żal mi było stamtąd odchodzić.

Plaza de Toros

Uważana za jedną z najpiękniejszych aren świata, może pomieścić prawie 14 tys. widzów. Pomimo swoich ogromnych rozmiarów może poszczycić się znakomitą akustyką. Sewilla uważana jest za drugi (po Madrycie) pod względem znaczenia ośrodek korridy. XVIII-wieczna budowla posiada również muzeum, w którym można zobaczyć tajniki ze świata korridy. Można tam podziwiać zdjęcia, obrazy, plakaty, kolorowe kostiumy, a także usłyszeć historię słynnych toreros oraz… samych byków.

To moja pierwsza wizyta na tego typu arenie. Sam plac i trybuny są godne uwagi, ale muzeum znajdujące się w środku było znacznie ciekawsze. Znajdują się tam obrazy i zdjęcia najsłynniejszych hiszpańskich matadorów, przepiękne i bogato zdobione stroje oraz popiersia najdzielniejszych… byków! Chciałabym zobaczyć prawdziwą korridę na żywo, chociaż nie popieram tego „sportu”. Mimo to, na własne oczy chciałabym się przekonać, czym tak zachwycają się Hiszpanie i dlaczego są z tego tacy dumni.

Las Setas de Encarnación

Potocznie zwane „grzybami”, to interesująca i oryginalna drewniana konstrukcja, oparta na dwóch betonowych kolumnach. Mierzy 26 m wysokości i jest zwycięskim projektem w konkursie zorganizowanym przez władze miasta, mającym na celu odnowienie placu w centrum miasta. Autorem „grzybów” jest niemiecki architekt Jürgen Mayer-Hermann.

Była to ostatnia rzecz, która zobaczyłam w Sewilli. Zafascynowana pięknem tego miasta, przypomniałam sobie w nocy, ze jest jeszcze jedna rzecz, którą koniecznie muszę zobaczyć. Trzeba przyznać, że intrygująca atrakcja. Ciekawi mnie, co autor miał na myśli projektując i wykonując ten obiekt.

 

Wszystkie zdjęcia umieszczone w tym poście są moją własnością, chyba że zaznaczono inaczej. Kopiowanie i używanie bez mojej zgody jest zabronione.