Taniec nie tylko wyraża emocje i opowiada różne historie, ale przede wszystkim wabi i kusi. Niekiedy nawet uznawany jest za sztukę. W niektórych stylach tanecznych wymagana jest precyzja, technika i doskonałość, w innych zaś liczy się spontaniczności, improwizacja i tzw. flow. A jak to się robi tańcząc kizombę?

Miejsce pochodzenia: Angola

Historia: taniec powstał pod koniec lat 70-tych XX wieku. Jest mieszanką semby (odmiana samby) oraz karaibskiego zouk. Ten styl taneczny dominuje przede wszystkim w afrykańskich portugalskojęzycznych koloniach. Natomiast europejskie centrum kizomby to Lizbona i jej przedmieścia, gdzie znajdują się duże skupiska afrykańskich imigrantów.

Cechy charakterystyczne: niezwykle zmysłowy taniec, opierający się na bliskim kontakcie między partnerami i prowadzeniu przypominającym tango – ponieważ ma sztywną ramę oraz nieruchomy tors. Niewielka przestrzenność tańca pozwala, aby tancerze przez większość czasu się nie przemieszczali, a jeśli już to na niedużym obszarze i bardzo powoli. Istnieją różne odmiany kizomby, mające różny stopień napięcia seksualnego. Najczęściej tańczą go małżeństwa i osoby zakochane. Praktykowanie tego tańca może budzić sprzeciw i zgorszenie u wielu ludzi, zwłaszcza wśród osób starszych. Mimo wszystko jest to taniec, który ma określone zasady – prowadzenia, wykonywania kroków i figur, dzięki czemu można kontrolować stopień zbliżenia, w zależności od tego, z kim się tańczy i jak się chce tańczyć.

Odmiany:  kizomba standard, tarraxinha, tarraxa