Świat schodzi na psy – wydawać by się mogło po przeczytaniu książek niejakiego Piotra C. To, w jaki sposób opisuje współczesne pokolenie trzydziestokilkulatków, jest co najmniej brutalne i bez wątpienia można stwierdzić, że ludzkość dąży do samozagłady.

Obie książki dosadnie opisują życie typowych „korpo szczurów”, a konkretniej środowiska prawniczego. W naszym społeczeństwie prawnik postrzegany jest jako osoba inteligentna, błyskotliwa, wykształcona, bystra – w pewnym sensie autorytet. Jednak nie w „Pokoleniu Ikea”. Tutaj przedstawieni są jako degeneraci, a każdy z nich popełnia czyny moralnie potępiane przez społeczeństwo (zdrada, seks z  przypadkowymi, nowopoznanymi osobami, kierują nimi jedynie pobudki hedonistyczne). Tutejsi prawnicy wydają się być ludźmi bez uczuć, egoistami. Żyją w świecie manipulacji i obłudy. Bohaterowie żyją w ciągłym biegu: w trakcie tygodnia pracują do upadłego, niekiedy nawet do 12-14 godzin dziennie, w weekendy zaś imprezują na całego, niczego sobie nie żałując: alkoholu, seksu, narkotyków.

Mam wrażenie, że współczesne „pokolenie Ikea” nie jest zdolne do posiadania wyższych uczuć. Dla nich liczy się tylko praca, pieniądzem seks i imprezy mocno zakrapiane alkoholem i narkotykami. Nawet jeśli jakimś cudem tego typu faceci posiadają żony i dzieci, to i tak ich moralność nie istnieje. Wystarczy wyjść na imprezę, dorwać pierwszą lepszą lafiryndę, którą można przelecieć w klubowej łazience. Po wszystkim wracają do swojego ciepłego gniazda, jak gdyby nic się nie stało. Przecież to była tylko nic nie znacząca, szybka „znajomość”, która miała na celu zabawę/rozładowanie napięcia/zaspokojenia fantazji.

W książce „Pokolenie Ikea. Kobiety” płeć piękna została uprzedmiotowiona do granic przyzwoitości. Według  panów kobieta to para ogromnych cycków na długich nogach, którą zawsze można przelecieć we wszystkich możliwych miejscach i we wszystkich możliwych pozycjach. Nie musi być inteligentna (nawet nie jest to wskazane), wystarczy, że ma ładną buźkę, a jej usta zaspokoją seksualne fantazje swojego kochanka. Wystarczy skinąć palcem albo postawić lasce jednego drinka, a ta od razu jest gotowa zrobić „swojemu panu” wszystko. Według Piotra C., kobiety są wyzwolone seksualnie i tępe emocjonalnie. Stosują mocne i podłe zagrywki, zarówno na gruncie zawodowym, jak i prywatnym. Mężczyźni zaś to emocjonalnie wyprute samce alfa. Czasem zbyt pewni siebie, ale traktujący taką postawę jako jedyną słuszną.

Książki „Pokolenie Ikea” oraz „Pokolenie Ikea. Kobiety” szokują i oburzają. Z drugiej jednak strony nie można się od nich oderwać. Mimo tego, że to co napisał w swojej drugiej książce co sądzi o kobietach, doceniam jego szczerość. Osobiście lubię czytać publikacje Piotra C., a także regularnie zaglądam na jego bloga. Lubię jego styl, jest bezpośredni, wulgarny, dosadny, ale autentyczny i szczery. Bez zbędnego owijania w bawełnę pisze całą prawdę o współczesnym świecie. Cholernie smutną prawdę.

Niestety z przykrością muszę stwierdzić, że to, co zostało zapisane na kartach obu książek, jest pewnego rodzaju proroctwem, które coraz częściej się spełnia. Obserwując współczesne pokolenie, z bólem serca stwierdzam, że jest coraz gorzej. Dlaczego tak się dzieje? Niestety w moim otoczeniu znajdują się osoby, które „wyznają” tego typu zasadę, zasadę szybkiego życia, bez żadnych konsekwencji i zobowiązań. A będzie coraz gorzej.

Za książki dziękuję: