Paranz Foroutan, autorka książki jest laureatką prestiżowego stypendium Pen Clubu, zaś jej powieść „Dziewczyna z ogrodu” zapowiada się być najbardziej obiecującym debiutem roku.

Historia stworzona przez Parnaz Foroutan została zainspirowana prawdziwymi zdarzeniami i napisana z perspektywy jedynej żyjącej dziedziczki rodu, Mahbube, obecnie starszej kobiety mieszkającej w Los Angeles. Historia, która wyryła się w jej pamięci, to chwytająca za serce, liryczna, a zarazem napełniająca nostalgią opowieść o miłości, poświęceniu oraz o silnych więzach rodzinnych, które niejednokrotnie okazują się silniejsza niż sama śmierć.

Główną bohaterką jest Rachel, 15-letnia Iranka, która wychodzi za mąż za Aszera Malakuti – przedstawiciela zamożnej rodziny perskich Żydów. Jednym z jej największych marzeń jest wydanie na świat męskiego potomka, którego z całego serca pragnie jej mąż. Mimo starań kobiecie nie udaje się jednak zajść w ciążę. Rozpacz Rachel potęguje się, gdy musi konkurować ze swoją szwagierką Chorszid  ̶ matką ślicznego, zdrowego chłopczyka  ̶  a także z piękną Kokab, którą głębokim uczuciem darzy mąż głównej bohaterki, Aszer. Między nim a Rachel nie ma miłości, łączą ich tylko obowiązki i zadośćuczynienie tradycji. Ich problemy wpływają też źle na zgodne życie Ibrahima i Chorszid. Aszer, sfrustrowany brakiem męskiego potomka i niepłodnością Rachel, dokonuje wyboru, który zaważy na dalszych losach jego rodziny.

Aszer uważa, że mężczyzna, który nie posiada syna nie jest prawdziwym mężczyzną. Jego bogactwo i status społeczny nic nie znaczą, ponieważ nie ma spadkobiercy. Za wszelką cenę, nie zważając na uczucia innych, a zwłaszcza własnej żony, chce mieć upragnione dziecko. Podejmuje decyzje, które będą fatalne w skutkach dla jego rodziny. Z kolei Rachel obwiniana i szykanowana przez wszystkich członków rodziny, czuje się upokorzona, bezwartościowa, często płacze, a wkrótce staje się bardzo złośliwa, mściwa i zazdrosna o synka szwagierki.

„Dziewczyna z ogrodu” opowiada o trudnym życiu kobiet w społeczeństwie patriarchalnym, w którym traktowane są przedmiotowo, a o ich wartości świadczy liczba urodzonych dzieci, a konkretniej – synów. A tym bardziej kobieta bezpłodna jest nikim, nikt jej nie zauważa, nie przejmuje się jej losem – traktowana jest jak wyrzutek. Kobiety pozbawione są własnej woli i pragnień, skazane są na decyzje podjęte przez mężczyzn. Codzienną monotonię mogą przełamać tylko poprzez przebywanie z innymi kobietami w łaźni lub przy okazji przygotowań do ślubu. Nie umieją czytać ani pisać, wydawane za mąż zbyt wcześnie, często w wieku dwunastu lat. Patrząc przez pryzmat losów Rachel i Chorszid oraz Kokab, życie kobiet jest pasmem nieustannych cierpień i rozczarowań. Jedynymi radosnymi chwilami jest opieka nad dziećmi. Z przykrością stwierdzam, że nadal tak jest i nic nie zapowiada, że niebawem coś się zmieni w tej kwestii.

Literacki debiut Parnaz Foroutan jest bardzo udany i chociaż książka jest niezwykle smutna i wymagająca, to warto ją przeczytać. Budzi bardzo dużo emocji i napisana jest obrazowym, poetyckim językiem, a bohaterowie przedstawieni są w sposób realistyczny. Jest to historia, która na długo pozostanie w pamięci i chwyci za serce. Z jednej strony liryczna, a zarazem napełniająca nostalgią opowieść o miłości, poświęceniu oraz o silnych więzach rodzinnych, które niejednokrotnie okazują się silniejsza niż sama śmierć.

Za książkę dziękuję: