Marrakesz to jedno z najbardziej orientalnych punktów nie tylko na mapie Maroka, ale ogólnie Afryki Północnej. Tytuł ten łączy się z gwarem, kurzem i dzikimi tłumami. Nie inaczej jest w przypadku Marrakeszu, bowiem od tych wszystkich barw, dźwięków czy zapachów może zakręcić się w głowie. Jednak trudno się tam nudzić, bo miasto ma dużo do zaoferowania: orientalne pałace, tętniący życiem plac czy zawiłe uliczki z mnóstwem wyrobów rzemieślniczych. Dlatego też, jeśli chcecie złapać oddech (dosłownie i w przenośni), dobrze jest schronić się w jednym z tamtejszych ogrodów, których też jest pod dostatkiem. Ja zabieram Was dzisiaj do pięknego Jardin Majorelle, znajdującego się na uboczu miasta. Czas tam spędzony  to chwila wytchnienia od głośnego i męczącego centrum Marrakeszu.

Jardin Majorelle to bez wątpienia jedna z najważniejszych atrakcji Marrakeszu, a może i nawet całego Maroka. Zalicza się także do najpiękniejszych ogrodów na świecie, przyciągając co roku prawie 600 tysięcy odwiedzających. To botaniczna oaza stworzona przez francuskiego artystę-orientalistę. Znana jest z egzotycznych roślin, które artysta sprowadzał z najdalszych zakątków świata. Całość dopełniona jest elementami architektury w odcieniu kobaltowego błękitu, który jako kolor przed śmiercią został opatentowany i nazwany imieniem inicjatora projektu. Zapraszam na spacer po pięknym Ogrodzie Majorelle w Marrakeszu.

Początki Jardin Majorelle

Jacques Majorelle – francuski malarz – przyjechał do Maroka w 1917 roku, gdy został zdemobilizowany z wojska z powodu problemów zdrowotnych. Po krótkim pobycie w Casablance dotarł do Marrakeszu, który zauroczył go żywymi kolorami i intensywnym życiem ulicznym. Po podróży po Afryce Północnej i basenie Morza Śródziemnego podjął decyzję o zamieszkaniu na stałe w Marrakeszu. Zanim Majorelle stworzył swój ogród, przyczynił się do rozsławienia Marrakeszu i Maroka, wystawiając we Francji swoje obrazy przedstawiające tamtejsze życie. Przez kolejne 40 lat na ziemi wokół swojej willi tworzył „katedrę kształtów i kolorów”, wykorzystując do tego rośliny z całego świata. W 1937 roku artysta pomalował willę i różne elementy ogrodu na jaskrawe kolory, a wśród których dominuje niebieski nazywany „bleu Majorelle”. W 1947 roku  po powrocie malarza do Francji ogród udostępniono dla zwiedzających, jednak po śmierci Jacquesa Majorelle miejsce to na parę lat uległo zapomnieniu. Przez kolejne dekady miejsce to powoli podupadało i być może dziś by nie istniało, gdyby nie zainteresował się nimi pewien słynny projektant mody.

Kim był Yves Saint-Laurent?

Yves Saint-Laurent to francuski projektant mody, współtwórca domu mody Yves Saint Laurent SAS. Saint Laurent w wieku 17 lat z teczką własnych rysunków przybył do Paryża. Pierwszym jego sukcesem w świecie mody stało się zwycięstwo w konkursie na projekt sukienki koktajlowej, organizowany przez firmę Woolmark. Ówczesna redaktor naczelna  francuskiego Vogue’a zachwycona jego talentem, zaaranżowała jego spotkanie z Christianem Diorem, po którym Dior zatrudnił młodego Saint Laurenta na stanowisku głównego projektanta. Po śmierci Diora w 1957 YSL stanął na czele domu mody Dior i uchronił firmę przed bankructwem.

Gdy Yves był na fali sukcesów, niespodziewanie dostał powołanie do wojska w związku z wojną francusko-algierską. Tam doznał głębokiego załamania nerwowego po brutalnym odrzuceniu przez współtowarzyszy-żołnierzy z powodu swojej orientacji homoseksualnej. Trafił do szpitala psychiatrycznego, gdzie przechodził nieskuteczną terapię elektrowstrząsową mającą na celu jego przemianę w heteroseksualistę.

Gdy wyszedł z załamania nerwowego, odszedł z domu Diora i założył własne przedsiębiorstwo przy pomocy finansowej swego partnera życiowego i biznesowego Pierre’a Bergé’a. Od tamtej pory był to uznany przez nich podział ról: Yves projektował, Pierre zajmował się stroną finansowo-organizacyjną. Lata 60. i 70. ubiegłego stulecia to triumfy i przełomowe kolekcje. Wylansował modę na tweedowe marynarki, a w 1966 ubrał kobietę w smoking, dotąd zarezerwowany dla mężczyzn. YSL był projektantem swojej epoki, w której kobiety podejmowały „męskie” zawody a młodzież tworzyła kontrkulturę wobec świata dorosłych i stawiała się wobec niego w opozycji także poprzez odmienne ubrania.

Yves Saint Laurent zmarł 1 czerwca 2008 w swoim domu w Paryżu w wieku 71 lat. Jego ostatnim życzeniem było rozsypanie swoich prochów w Ogrodzie Majorelle.

Błękitna oaza Yves Saint-Laurenta

Jak to się stało, że podupadający ogród trafił w ręce francuskiego projektanta? Podczas jednej ze swoich podróży do Maroka, Yves Saint Laurent odkrył niesamowity Ogród Majorelle i zakochał się w nim. W 1980 roku wraz ze swoim partnerem Pierrem Bergé kupili ogród i zdecydowali się go odrestaurować, ale w zgodzie z wizją Majorelle’a. Oczarowany miejscową egzotyką nie tylko przywrócił dawną świetność ogrodu, przeprojektował alejki, dodał ciepłą żółć do palety kolorów ogrodu, ale także sprowadził wiele nowych gatunków roślin. Laurent wielokrotnie podkreślał, jaki wpływ na jego twórczość ma przebywanie w Maroku, a tutaj zrozumiał istotę koloru, zabawę odcieniami i możliwości jakie płyną z korzystania z ich bogactwa. „Przez wiele lat odnajdywałem w ogrodzie Majorelle niewyczerpane źródło inspiracji. Wielokrotnie ukazywały mi się w snach jego barwy, które są wprost niepowtarzalne” – jak sam kiedyś wyznał. Pośród jego licznych projektów można odnaleźć elementy kultury marokańskiej a w szczególności mocne kolory nawiązujące do Ogrodu Majorelle.

Po śmierci projektanta w 2008 roku jego prochy rozsypano wśród róż przy willi, a zwiedzający mogą zatrzymać się przy monumencie postawionym ku jego pamięci. Także ulica  prowadząca do ogrodów nosi nazwę Rue Yves Saint Laurent. Aktualnie ogród zarządzany jest przez paryską fundację Foundation Pierre Bergé – Yves Saint Laurent.

Bogactwo flory w egzotycznym ogrodzie

Jardin Majorelle zajmuje powierzchnię około jednego hektara. Znajduje się w nim liczna kolekcja kaktusów, roślin egzotycznych i drzew. Atmosferę rajskości tego miejsca tworzą także baseny, oczka wodne i fontanny. Ogród to dom wielu gatunków ptaków, których świergotanie można usłyszeć w trakcie spaceru po ogrodzie. Odwiedzających wita kwadratowa, dość niepozorna fontanna, którą zaprojektował amerykański artysta Bill Willis. Zainspirowany tutejszą sztuką udekorował źródełko marokańskimi płytkami zellige.

Dzięki ogromnej pasji Joaquesa Majorelle do botaniki, w ogrodzie można zobaczyć ponad 300 rodzajów roślin, w tym ważną kolekcję kaktusów, bambusów, palm, jaśminów, agaw, paproci drzewiastych, roślin wodnych. Zostały one przywiezione przez malarza podczas jego licznych podróży po świecie, tworząc zaskakującą i unikalną bioróżnorodność. Majorelle interesował się w szczególności kaktusami, dlatego Yves Saint-Laurent wraz ze swoim partnerem postanowili sukcesywnie powiększać kolekcję sukulentów. Dziś kaktusowa rodzina liczy sobie około 30 gatunków. Część z nich przywieziono z południowo-zachodnich regionów Stanów Zjednoczonych.

W południowej części ogrodu stworzono oazę z różnymi gatunkami palm. Niektóre importowano z Południowego Pacyfiku, inne ze wschodniej Azji, Indii, basenu Morza Śródziemnego i Wysp Kanaryjskich.

Wzdłuż ogrodu zaaranżowano też niewielki las bambusowy. Rośliny przywieziono z Azji Południowo-Wschodniej, które nadają temu miejscu nieco azjatyckiego charakteru.

Jardin Majorelle – co poza ogrodem?

Na terenie Ogrodu znajdują się dwa muzea: Muzeum Berberów oraz Muzeum Sztuki. W czterech pomieszczeniach Muzeum Berberów prezentowane są zbiory, składające się z ponad 600 eksponatów, które zebrali Pierre Bergé i Yves Saint Laurent, zafascynowani sztuką tego ludu. Natomiast w Muzeum Sztuki prezentowana kolekcja tkanin Afryki Północnej z osobistej kolekcji Saint-Laurenta, ceramika i biżuteria. Żeby do nich wejśc, trzeba kupić osobne bilety, które nie są wliczone do biletów do ogrodu. Przy wyjściu znajdziemy także lokalny sklepik z książkami i pamiątkami, kawiarnia, a także mini galeria plakatów LOVE.

Tuż obok Ogrodu Majorelle znajduje się osobne muzeum poświęcone twórczości Yves Saint Laurent. Co ważne – nie znajduje się ono na terenie ogrodu a obok niego. Są to zatem dwa osobne wejścia i dwa rożne bilety do kupienia. W muzeum można zobaczyć kolekcję ubrań i dodatków artysty, zdjęcia z pokazów mody, jego prywatne zapiski i szkice.

Nam niestety nie było dane wejść do żadnego muzeum z dwóch powodów: biuro nie wzięło pod uwagę tego, że ktoś może być zainteresowany wejściem do willi, więc celowo nie zakupili biletów. Drugim powodem była niekompetencja pilotki (nie powiedziała o takiej możliwości, oczywiście na własną rękę) oraz minimalnym czasie wolnym, który dała nam w ogrodach. Gdybyśmy miały dodatkowe 3o minut, nie byłoby problemu. A tak to obeszłyśmy się smakiem… Nie ma tego złego – jak wrócę do Marrakeszu (a wrócę!), to wtedy na spokojnie odwiedzę te muzea.

Jardin Majorelle – czy warto?

Pomimo tego, że nie zoabaczyłam Ogrodu Majorelle w 100%, minimalnym czasie wolnym na zwiedzanie oraz dzikim tłumem turystów eksplorujących ogrody już z samego rana, powiem: warto. Nie na darmo Jardin Majorelle uznawany jest za najważniejszy zabytkiem Marrakeszu, a nawet całego kraju. Jardin Majorelle ma coś w sobie magicznego: z zakurzonego, hałaśliwego i słonecznego Marrakeszu wkracza się do oazy wypełnionej przeróżnymi gatunkami roślin. Znajdziemy tu pływające w oczkach wodnych azjatyckie kwiaty lotosu, w tle wyróżniają się strzeliste palmy, a obok wyrasta mini las bambusowy. A pomiędzy tym wszystkim przebijają się kolorowe budynki, które podkreślają magiczny klimat. Można poczuć się, jakby ktoś zamknął kilka kontynentów w jednym ogrodzie. Podróż do Marrakeszu bez wizyty w Jardin Majorelle byłaby niekompletna.

Informacje praktyczne

• Adres: Rue Yves Saint Laurent, 40090 Marrakesz
• Strona internetowa: Jardin Majorelle
• Godziny otwarcia: poniedziałek-niedziela, godz. 8:00-18:00. Ostatnie wejście jest o 17:30
• Cennik: 170 DH (normalny), 95 DH (ulgowy), dzieci poniżej 10 lat wchodzą gratis. Ceny biletów łączonych dostępne są na stronie.
• Ogrody Majorelle są otwarte przez calutki rok, także w święta i Sylwestra.
• Obiekt jest przystosowany dla osób niepełnosprawnych.
• Do Majorelle najlepiej jest wybrać się z samego rana, kiedy jest najmniej turystów.

Wszystkie zdjęcia umieszczone w tym poście są moją własnością, chyba że zaznaczyłam inaczej. Kopiowanie i używanie bez mojej zgody jest zabronione. Jeśli chcesz coś wykorzystać, zapytaj 🙂

Jeśli podobał Ci się mój wpis, albo czujesz się zainspirowana/y to zostaw komentarz lub lajka. Możesz także pomóc w rozwoju bloga niewielką wpłatą – symbolicznym kosztem kawy! To nie tylko wsparcie, ale i dodatkowa motywacja.